شعر

اگـر این پَـنـجـره در سـینه یِ دیوار نـبـود
و کـنـارَم ، قَـلـم و کاغذ و خـودکـار نـبـود

چـه بـلا هـایِ عـجـیـبـی بـه سـرم مـی آمـد
فـرض کـن داخـلِ زِنـدانی و سیـگار نبـود

آمـد و...شُـد هـمـه یِ دار و ندارم هر چَند
بـودن و رَفـتـن او دَسـت مـن اِنـگـار نبـود

بـاز هَـم ، بـاد بَـهـاری ، هـمـه جـا ، مـیپـیچَد
گُـلِ سَـر کـاش بـه مـو یِ تـو گـرفـتـار نبـود

نکـنَـد دستِ کـسـی دستِ تـو را لَمس کـنَـد
کـاش ایـن دِلــهُـره ایـنـقَـدر ، دِل آزار نـبـود

رَفـتـی و بَـعـدِ تـو در شـهـر جِـنـایَـت هـا شُـد
خَـنـده ای رویِ لَـبَـم ، بَـعـدِ تـو در کـار نَـبـود

اگـر ایـن پَـنـجـره در سـیـنـه یِ دیـوار نـبـود
غَـزَلـی وَصـل بـه مـو های تـو این بـار نـبود